obtrectātĭo (noun F) : obtrecto
* An envious detracting, disparaging; detraction, disparagement (class.): obtrectatio est ea, quam intellegi ζηλοτυπίαν volo, aegritudo ex eo, quod alter quoque potiatur eo, quod ipse concupiverit, Cic. Tusc. 4, 8, 18: invidia atque obtrectatio,id. Inv. 1, 11, 16; cf. id. Brut. 42, 156 Orell. N. cr.; Liv. 28, 40: et malevolentia,Cic. Q. Fr. 1, 1, 15: et invidentia,id. Tusc. 4, 7, 16: et livor,Tac. H. 1, 1: malevolentissimae,Cic. Fam. 1, 7, 7; cf.: malevolorum obtrectationes et invidias prosternere, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 1: adversus gloriam,Liv. 28, 40.
* With gen. obj.: laudis,Caes. B. C. 1, 7: gloriae alienae,Liv. 2, 40.

s. TLL