(verb) : ob-tĕgo (collat. form obtĭgo, Plaut. Most. 1, 3, 8), xi, ctum, 3
* To cover over, cover up (for protection or concealment) (syn.: obtendo, velo, celo; class.).
* Lit.: insuper lingua bubula obtegito,Cato, R. R. 40: in pectus perpluit meum, neque jam umquam obtigere possum,Plaut. Most. 1, 3, 8: domus arboribus obtecta,Verg. A. 2, 300: armis,Caes. B. C. 3, 19: se servorum et libertorum corporibus,Cic. Sest. 35, 76: os obtegendum, fauces velandae,Cels. 3, 22.
* Trop., to veil, hide, conceal, keep secret: obtegere errata,Plaut. Trin. 3, 2, 23: vitia multis virtutibus obtecta,Cic. Cael. 18, 43: ut adulescentiae turpitudo obscuritate obtegatur,id. Vatin. 5, 11: nihil,id. Att. 1, 18, 1: scelera nuper reperta priscis verbis,Tac. A. 4, 19: flagitia,id. ib. 13, 33.— With gen.: animus audax, sui obtegens in alios criminator,Tac. A. 4, 1.
* To protect: aegre precibus meliorum obtectus,Tac. A. 16, 5.

s. TLL