Lewis Short
ob-jăcĕo, ŭi, 2
* V. n., to lie before or over against a thing (mostly post-Aug.; not in Cic. or Caes.): Acherontem nunc obibo, ubi mortis thesauri objacent, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.); cf.: objacuisse ante jacuisse, Paul. ex Fest. p. 205 ib.: objacens sarcinarum cumulus,Liv. 10, 36: saxa objacentia pedibus,id. 2, 65: si qua objacent falcibus noxia colligi debent,Col. 2, 17; Front. Aquaed. 93: Graecia Ioniis fluctibus objacet,Mel. 2, 3: a meridie Aegyptus objacet,Tac. H. 5, 6.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary