Lewis Short
ŏbĭtus (noun M) : (
* Gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. obeo.
* A goingto, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; ergo obitus aditus): civitatum multarum,App. M. 9, 13.
* A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
* Of the heavenly bodies: solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque,Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: lunae,id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: stellarum ortus atque obitus,Cat. 66, 2: signorum obitus et ortus,Verg. G. 1, 257.
* (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
Lewis Short
ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary