nūtus (noun M) : nuo, ĕre (of abnuo, etc.); cf. nuto
* A nodding, a nod.
* Lit.: Scipio nutu finire disceptationem potuisset,Liv. 34, 62: nutu tremefecit Olympum,Verg. A. 9, 106: digitisque saepe est nutuque locutus,Ov. Tr. 2, 453: signaque dat nutu,id. F. 1, 418: nutus conferre loquaces,Tib. 1, 2, 21: digiti,i.e. a beckoning,Tert. adv. Herm. 27: membrorum,Plin. 6, 30, 35, § 188: uno meo nutu jugulari utrumque vestrum posse, Suet. Calig. 32: nutibus oculorum,winks,Vulg. Isa. 3, 16.
* Transf., a downward tendency or motion, gravity: terrena suopte nutu et suo pondere in terram ferri,Cic. Tusc. 1, 17, 40: terra suā vi nutuque tenetur,id. de Or. 3, 45, 178; so in plur., id. N. D. 2, 39, 98.
* Trop., command, will, pleasure: ad eorum arbitrium et nutum totos se fingunt,Cic. Or. 8, 24: jura omnia praetoris nutu atque arbitrio meretriculae gubernari,Cic. Verr. 2, 5, 13, § 34: ad alicujus voluntatem nutumque convertere,id. Fam. 3, 10, 10: omnia deorum nutu atque potestate administrari,id. Cat. 3, 9, 21: auctoritate nutuque iegum domitas habere libidines,id. de Or. 1, 43, 194: paratum esse ad nutum,id. Phil. 7, 6, 18: ad nutum praesto esse,Cic. Verr. 2, 1, 31, § 78: respirare contra nutum dicionemque alicujus,id. Quint. 30, 94: alterius sub nutu degitur aetas,Lucr. 4, 1122: saevae nutu Junonis eunt res,Verg. A. 7, 592.