nōtĭo (noun F) : nosco
* A becoming acquainted, a making one's self acquainted with a person (syn.: cognitio, perceptio, notitia).
* Lit. *
* In gen.: quid tibi hanc aditiost? quid tibi hanc notiost, inquam, amicam meam?Plaut. Truc. 2, 7, 62.
* Transf., an idea, conception, notion of a thing: notio rerum,Cic. Tusc. 5, 39, 114: cum rerum notiones in animis fiant,id. Fin. 3, 10, 33: simulac (homo) cepit intelligentiam, vel notionem potius quam appellant ἔννοιαν illi, etc., id. ib. 3, 6, 21; cf.: genus est notio ad plures differentias pertinens: Forma est notio, cujus, etc. Notionem appello, quod Graeci tum ἔννοιαν, tum πρόληψιν dicunt, id. Top. 7, 31; id. Tusc. 1, 24, 57; id. Fin. 5, 21, 59: in omnium animis deorum notionem impressit natura,id. N. D. 1, 16, 43; 2, 5, 13: intellegentiae nostrae,id. ib. 1, 11, 26: excute intellegentiam tuam ut videas, quae sit in eā species, forma et notio boni viri,id. Off. 3, 20, 81: neque alia huic verbo subjecta notio est, nisi, etc.,id. Tusc. 5, 10, 29: de fortitudine,id. ib. 4, 24, 53: apud veteres dicebatur, professionem eorum (mathematicorum), non notitiam, esse prohibitam, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 2.