Lewis Short
naufrăgĭum (noun N) : for navifragium, from navis-frango
* A shipwreck.
* Lit.: multi naufragia fecerunt,Cic. Fam. 16, 9, 1: naufragio perire,id. Deiot. 9, 25: naufragio interire,Caes. B. C. 3, 27: naufragio interceptus,Tac. A. 14, 3; Flor. 3, 10, 7: nullum conferri posse Naufragium velis ardentibus,Juv. 12, 22: pati,Sen. Herc. Oet. 118.—Prov.: naufragia alicujus ex terrā intueri,to behold the ruin of others from a position of safety,Cic. Att. 2, 7, 4 (cf. Lucr. 2, 1): naufragium in portu facere,i. e. to fail when on the verge of success,Quint. Decl. 12, 23.
* Poet., transf.
* Trop., shipwreck, ruin, loss, destruction: naufragium fortunarum,Cic. Rab. Perd. 9, 25: luculenti patrimonii,id. Phil. 12, 8, 19: rei familiaris,id. Fam. 1, 9, 5: cum Gallica gens per Italiam naufragia sua latius traheret,defeats,Flor. 1, 13, 19: tabula ex naufragio, lit. a plank on which a shipwrecked person saves himself; hence, a means of deliverance, a solace, Cic. Att. 4, 18, 3.
* The remains of a shipwreck, a wreck: Eurus Naufragium spargens operit freta,Sil. 10, 323.
* Transf., the shattered remains, a wreck: naufragia Caesaris amicorum,Cic. Phil. 13, 2, 3: colligere naufragium rei publicae. id. Sest. 6, 15: credo mollia naufragiis litora posse dari,Ov. P. 1, 2, 62; 2, 9, 9.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary