LAT

Lewis Short

(verb) : mūtĭo or muttĭo, īvi, 4, from the sound mu
* To mutter, mumble, speak in a low tone (poet.; syn.: murmuro, musso).
* Lit.: etiam muttis? So. Jam tacebo, Plaut. Am. 1, 1, 225; id. Mil. 2, 6, 83: inpinge pugnum, si muttiverit,id. Bacch. 4, 7, 2; id. Most. 2, 1, 54: nihil jam mutire audeo,Ter. And. 3, 2, 25: neque opus est Adeo mutito,nor should it even be muttered, be hinted at,id. Hec. 5, 4, 26: si muttivero, etiam quod certo scio,Plaut. Mil. 2, 6, 84.
* Transf.
* To bleat, as a he-goat, Auct. Carm. Philom. 58; to bark: non mutiet canis,Vulg. Exod. 11, 7.
* To creak, of a hinge: num muttit cardo?Plaut. Curc. 1, 1, 94.
* Mutire, loqui. Ennius in Telepho: palam mutire plebeio piaculum est, Paul. ex Fest. p. 145 Müll. (Trag. v. 376 Vahl.).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory