Lewis Short
mundĭtĭa | mundĭtĭes, ēi (noun F) : and , , 1. mundus
* Cleanness, cleanliness (class.; cf.: ornatus, cultus).
* Lit.: munditia illecebra animo est amantium,Plaut. Men. 2, 3, 4: munditias facere,to clean the house,Cato, R. R. 39, 2: munditias volo fieri; ecferte huc scopas, etc.,Plaut. Stich. 2, 2, 22: alia jam munditiarum facies est,Front. Aq. 88.
* Transf., in gen., cleanliness, neatness, elegance, fineness, niceness, in furniture, dress, etc.: in munditiis aetatulam agere,Plaut. Ps. 1, 2, 40: munditiis munditiam antideo,id. Cas. 2, 3, 9: munditia non odiosa neque exquisita nimis,Cic. Off. 1, 36, 130: hominis,id. Fam. 10, 20, 2: cui flavam religas comam, Simplex munditiis,Hor. C. 1, 5, 5: munditiis capimur,Ov. A. A. 3, 133: urbanae,Sall. J. 63, 3: per cultum et munditias,Tac. A. 3, 30: multa munditia indutus et amictus,Gell. 2, 5, 2.
* Trop., of speech, neatness, terseness, elegance, Cic. Or. 23, 79: verborum,Gell. 1, 23, 1: venustas et mundities orationis,id. 10, 3, 4; Quint. 8, 3, 87.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary