LAT

Lewis Short

(adjective) : mōrātus, a, um, mos.
* Mannered, of morals, good or bad; constituted, conditioned, circumstanced (class.): nequiquam mulier exornata est bene, si morata est male,Plaut. Most. 1, 3, 132: condigne pater est ejus moratus moribus, id. Capt. 1, 1, 39: morata recte (puella),id. Aul. 2, 2, 62: viri bene morati,Cic. de Or. 2, 43, 184: genus hominum optime moratum,id. Agr. 2, 31, 84: melius,id. Fin. 1, 19, 63: ita haec morata est janua,is of such a nature,Plaut. As. 2, 3, 10: male moratus venter,insatiable,Ov. M. 15, 95: bene morata disciplina,Col. 1, 8: aut multitudinem melius moratam censeam fieri posse,Liv. 26, 22, 14: in tam bene morata civitate,id. 45, 23, 10: bene moratae urbes,Quint. 8, 6, 24.
* Esp. of style, etc., adapted to the manners or character of a person, or to the subject, characteristic: poëma,Cic. Div. 1, 31, 66: recte morata Fabula,in which the characters are accurately drawn,Hor. A. P. 319; cf.: in oratione morata debent esse omnia cum dignitate,Quint. 4, 2, 64.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

Lewis Short

mŏrātus, a, um, Part., from moror.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory