Lewis Short
(v. n.v. dep.) : mendico, āvi, ātum, 1, v. n. and
* A., and mendīcor, ātus sum (archaio inf. mendicarier, Plaut. Capt. prol. 13), 1, v. dep. id., to beg, ask for alms, go a-begging; to beg for something, solicit, obtain by begging; constr. absol. and with acc. (poet. and post-class.): mendicantem vivere, to live by begging. Plaut. Capt 2, 2, 73: quando histrionem cogis mendicarier,id. ib. prol. 13; mendicum malim mendicando vincere,id. ib. 3, 4, 16.—Act.: a me mendicas malum,Plaut. Am. 4, 2, 12: aliquid mendicare,App. Mag. p. 287, 1.—Poet.: ejectis mendicat silva Camenis,i.e. is full of beggars,Juv. 3, 16.—Part. in pass. sense: mendicatus victa Karthagine panis,Juv. 10, 277.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary