Lewis Short
(adjective) : mănĭpŭlāris or mănūpŭlāris (sync. mănĭplāris and mănūplāris), e, manipulus, with
* Miles, or absol., of or belonging to a maniple or company, manipular (class.): pertica suspensos portabat longa maniplos: Unde maniplaris nomina miles habet,Ov. F. 3, 117: manipulares judices,who once were common soldiers,Cic. Phil. 1, 8, 20: imperator, one who rose from the ranks to be general (of C. Marius), Plin. 33, 11, 53, § 150.
* Subst.: mănĭpŭlāris (-plaris), is, m., a soldier of a maniple, a common soldier: Pompeium, tanquam unus manipularis, secutus sum,Cic. Att. 9, 10, 1: Rufus diu manipularis, dein centurio, mox praefectus,Tac. A. 1, 20: non placet quem scurrae laudant, manipularis mussitant,Plaut. Truc. 2, 6, 10: optimo quoque manipularium,Tac. A. 1, 21.
* Esp., a soldier of the same maniple, a fellow-soldier, comrade: postquam ex opsidione in tatum eduxi manuplaris meos,Plaut. Most. 5, 1, 7: si centuriati bene sunt manuplares mei,id. Mil. 3, 2, 3: conveniunt manuplares eccos,id. Most. 1, 3, 154: centurio, tres suos nactus manipulares,Caes. B. G. 7, 47: mei. id. B. C. 3, 91.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary