(adjective) : mancus, a, um, Sanscr. man-āk, little; cf. Germ. mangeln
* Maimed, infirm (class.).
* Lit., in a limb or member, esp. in the hand: sciendum, scaevam non esse morbosum, praeterquam si, imbecillitate dextrae, validius sinistra utatur: sed hunc non scaevam, sed mancum esse dicimus,Dig. 21, 1, 12: mancus et membris omnibus captus ac debilis,Cic. Rab. Perd. 7, 21: ad mandata claudus, caecus, mutus, mancus, debilis,Plaut. Merc. 3, 3, 45: mancorum ac debilium dux,Liv. 7, 13; Ov. F. 3, 825: tamquam mancus et exstinctae corpus non utile dextrae,Juv. 3, 48.
* Trop., infirm, defective, imperfect (rare but class.): virtus,Cic. Fin. 3, 9, 30: ac debilis praetura,id. Mil. 9, 25: contemplatio naturae,id. Off. 1, 43, 153: fortuna,Hor. S. 2, 7, 88.—With abl.: talibus officiis prope mancus,Hor. Ep. 2, 2, 21.—In neutr adverb.: error mancum claudicat, Prud. στεφ. 2, 23.

s. TLL