Lewis Short
(verb) : mancĭpo (mancŭpo), āvi, ātum, 1, manceps.
* To make over or deliver up as property by means of the formal act of purchase (mancipium; v. mancipium init.), to dispose of, transfer, alienate, sell (not in Cic.; for the true reading ap. Cic. Fin. 1, 7, 24, is emancipaverat; id. Sen. 11, 38, emancipatus; and id. Phil. 2, 21, 51, emancipatum).
* Lit.: alienos mancupatis, Alienos manumittitis,Plaut. Curc. 4, 2, 10: servos singulos actori publico,Tac. A. 2, 30; Gai. Inst. 2, 33: defundo mancipando,id. ib. 4, 131: quaedam, si credis consultis, mancipat usus,gives one a title to, makes one's property,Hor. Ep. 2, 2, 159.
* I. q. manu capere, to seize, catch: ita capitur (alces): alioqui difficile est eam mancipari,Sol. 20.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary