Lewis Short
mălĕfĭcĭum (noun N) : maleficus
* An evil deed, misdeed, wickedness, offence, crime.
* Lit.
* In gen. (class.): ne conscii sint ipsi malefici suis,Plaut. Rud. 4, 7, 21: conscientia maleficiorum,Cic. Phil. 5, 6, 15: committere, admittere,to commit,id. Rosc. Am. 22, 62: exsilio multare,id. Caecin. 34, 100: supplicia pro maleficiis metuere,id. Rosc. Am. 3, 8.
* Transf., mischief, hurt, harm, injury, wrong inflicted (acc. to maleficus, II.): pro maleficio beneficium reddere,Ter. Phorm. 2, 2, 22: ab injuria et maleficio se prohibere,Caes. B. G. 2, 28: sine ullo maleficio,id. ib. 1, 7; id. B. C. 2, 20: novis corrumperent maleficiis,Liv. 7, 20: maleficii occasione omissa,id. 9, 12 al. —Hence, transf. (abstr. pro concr.), a noxious insect, vermin: ita non nasci maleficia,Plin. 18, 30, 73, § 308; 8, 59, 84, § 229; 20, 13, 51, § 133.
* Fraud, deception, adulteration: me maleficio vinceres?Plaut. Truc. 2, 6, 20 Speng.; Quint. 7, 4, 36; Plin. 12, 25, 54, § 120.
* Enchantment, sorcery, Tac. A. 2, 69 Orell. N. cr.; App. M. 9, p. 230, 24; 231, 28; cf. magica,id. Mag. p. 278, 21; Schol. Juv. 6, 595.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary