LAT

Lewis Short

mājestas (noun F) : major, magnus, q. v.
* Greatness, grandeur, dignity, majesty.
* Lit., of the gods; also the condition of men in high station, as kings, consuls, senators, knights, etc., and, in republican states, esp. freq. of the people (class.).
* Of the gods: di non censent esse suae majestatis, praesignificare hominibus, quae sunt futura,Cic. Div. 1, 38, 82 sq.: primus est deorum cultus deos credere, deinde reddere illis majestatem suam,Sen. Ep. 95, 50: divinam majestatem asserere sibi coepit,divine majesty,Suet. Calig. 22.
* Transf., in gen., honor, dignity, excellence, splendor: majestas et pudor matronarum,Liv. 34, 2: rex apum nullum habeat aculeum, majestate solā armatus,Plin. 11, 17, 17, § 52: boum, i. e. fine condition, appearance, Varr R. R. 2, 5: ipsa dierum Festorum herboso colitur si quando theatro,Juv. 3, 173: templorum,id. 11, 111: Tyria majestas,the splendor of Tyrian purple,Claud. Laud. Stil. 1, 79: quanta illi fuit gravitas! quanta in oratione majestas!Cic. Lael. 25, 96: loci, i. e. Jovis templi,Liv. 1, 53.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory