(adjective) : luscĭtĭōsus and luscĭōsus, a, um, i. e. luscitionosus, from luscitio
* That cannot see in the dusk or by lamp-light, dim-sighted, purblind: Pa. Quid jam? Sce. Quia luscitiosus. Pa. Verbero, edepol tu quidem caecus, non luscitiosus, Plaut. Mil. 2, 3, 51 sq. Lorenz ad loc.: vesperi non videre, quos appellant lusciosos, Varr. ap. Non. 135, 13: edepol idem caecus non lusciosus est,id. ib. 14; cf. also: luscitiosus qui vespere nihil videt,Isid. Orig. 10, 163: lusciosos nyctalopas a Graecis dictos,Plin. 28, 11, 47, § 170: luscitiosos dici voluerunt interdiu parum videntes, quos Graeci μύωπας vocant, Fulgent. Expos. Serm. Ant. p. 561 Merc. (Gerlach, p. 391, luscitios).

s. TLL