LAT

Lewis Short

(verb) : lītĭgo, āvi, ātum, 1, litem ago
* To dispute, quarrel, strive.
* In gen.: qua de re litigatis inter vos?Plaut. Rud. 4, 4, 16: Hirtium cum Quinctio acerrime litigasse,Cic. Att. 13, 37, 2; Juv. 6, 35.—Prov.: litigare cum ventis, to give one's self useless trouble: cum ventis litigo,Petr. 83; cf.: miraris, quererisque, litigasque,Mart. 11, 35, 3.
* In partic., to sue at law, litigate, Cic. Fam. 9, 25, 3; id. Cael. 11, 27; Juv. 7, 141: effectum est ut per concepta verba, id est, per formulas litigaremus, Gai. Inst. 4, 30.—Impers. pass.: litigatur,there is a lawsuit,Gell. 14, 2, 14.—Hence, subst.: lītĭgans, antis, m., a quarrelsome person, a disputant, litigant.
* In a suit at law, Plin. 19, 1, 6, § 24.
* In some other way, Gell. 2, 12, 6.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory