LAT
liro
JSON
Lewis Short
(verb) : līro, āvi, ātum, 1, lira
* To plough or harrow in the seed.
* Lit.: terram cum primum arant, proscindere appellant: cum iterum, offringere dicunt: tertio cum arant jacto semine, lirare dicuntur,Varr. R. R. 1, 29, 2; cf.: haec (iteratio) quoque ubi consuetudo patitur, crate dentata, vel tabula aratro adnexa, quod vocant lirare, operiente semina,Plin. 18, 20, 49, § 180: lirantur una jugera quatuor,Col. 11, 2, 47.—*
* Transf., to scratch one's lips: alicui labias, Pompon. ap. Non. 18, 5.—*
* Trop., for delirare, to be mad, to rave: et si Pierias patitur lirare sorores,Aus. Ep. 10, 8.
* To plough or harrow in the seed.
* Lit.: terram cum primum arant, proscindere appellant: cum iterum, offringere dicunt: tertio cum arant jacto semine, lirare dicuntur,Varr. R. R. 1, 29, 2; cf.: haec (iteratio) quoque ubi consuetudo patitur, crate dentata, vel tabula aratro adnexa, quod vocant lirare, operiente semina,Plin. 18, 20, 49, § 180: lirantur una jugera quatuor,Col. 11, 2, 47.—*
* Transf., to scratch one's lips: alicui labias, Pompon. ap. Non. 18, 5.—*
* Trop., for delirare, to be mad, to rave: et si Pierias patitur lirare sorores,Aus. Ep. 10, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
This web service is provided and maintained by TELOTA - IT/DH
