(adjective) : laudātīvus, a, um, id., in rhet. lang. of Quintilian
* Of or relating to praise, laudatory: est unum genus, quo laus et vituperatio continetur, sed est appellatum a meliore parte laudativum: idem alii demonstrativum vocant: utrumque nomen ex Graeco creditur fluxisse: nam et ἐγκωμιαστικὸν et ἐπιδεικτικὸν dicunt, Quint. 3, 4, 12; cf. id. 3, 7, 28: materia,id. 3, 4, 16.
* Subst.: laudātīva, ae, f., commendation, etc.: laudativa tota, quae est rhetorices pars tertia,Quint. 2, 15, 20; cf. id. 3, 3, 14.—Hence, laudātīvē, adv., in a laudatory manner, Don. ad Ter. Enn. 5, 8, 5.

s. TLL