Lewis Short
laudātĭo (noun F) : laudo
* A praising, praise, commendation; a eulogy, panegyric.
* In gen.: quam lauream cum tua laudatione conferrem? with your eulogy, i. e. that pronounced by you, Cic. Fam. 15, 6, 1: felicitatem ipsam deorum immortalium judicio tribui laudationis est,id. de Or. 2, 85, 347: quae quidem laudatio hominis turpissimi mihi ipsi erat paene turpis,id. Pis. 29, 72: in omnibus laudationibus,Quint. 11, 3, 153.—With object.-gen.: laudationes eorum, qui sunt ab Homero laudati,Cic. Fin. 2, 35, 116: legis,Quint. 7, 1, 47: laudationes modulatae,songs of praise,Suet. Ner. 20.
* In partic.
* In a court of justice, a favorable testimony to a person's character, a eulogy, panegyric: lectissimos viros cum legatione ad hoc judicium, et cum gravissima atque ornatissima laudatione miserunt,Cic. Cael. 2, 5; id. Fl. 15, 36; id. Font. 2, 4: judicialis,Suet. Aug. 56.
* A funeral oration, eulogy: funebris,Cic. Mil. 13, 33; Quint. 3, 7, 2: est in manibus laudatio, quam cum legimus, etc.,Cic. de Sen. 4, 12: nonnullae mortuorum laudationes,id. Brut. 16, 61.—With object.-gen.: matronarum,Liv. 5, 50.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary