LAT

Lewis Short

(verb) : lasso, āvi, ātum, 1, lassus
* To render faint or languid, to tire, weary, fatigue, to deprive of vigor (syn.: fatigo, languefacio; perh. not ante-Aug.): aliquem,Cels. 1, 3, 1: laevam,Curt. 9, 5, 1: longior infirmum ne lasset epistola corpus,Ov. H. 20, 241: brachia plagis,Prop. 4 (5), 8, 67. cf.: lassata gravi ceciderunt brachia massā,Juv. 6, 421: visu lassatur inani,Val. Fl. 1, 707: oculos,Stat. Th. 5, 483: jam vitia primo fervore adulescentiae indomita lassavit,Sen. Ep. 68, 13; 70, 3; 88, 10; id. Clem. 1, 19, 4; Plin. 9, 10, 12, § 36; 30, 16, 53, § 149: numina,to weary with petitions,Luc. 5, 695: Cecropiam Cotytto,Juv. 2, 92.—Transf.: sidus Hyperborei Bootae,i. e. to bear steadfastly,Mart. 4, 3, 5: lassatum fluctibus aequor,i. e. become calm,Luc. 5, 703: ventus lassatur,id. 9, 453: lassata triumphis fortuna,id. 2, 727.—In mal. part., Tib. 1, 9, 55; Juv. 6, 129.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory