LAT

Lewis Short

largītĭo (noun F) : largior
* A giving freely, a granting, bestowing, dispensing, distributing, imparting.
* Lit.
* In gen. (class.): largitio, quae fit ex re familiari, fontem ipsum benignitatis exhaurit,Cic. Off. 2, 15, 52: largitione redemit militum voluntates,Caes. B. C. 1, 39 fin.: his pauca ad spem largitionis addidit,id. ib. 2, 28: maximas largitiones fecit,id. ib. 3, 31: largitio et communicatio civitatis,a granting,Cic. Balb. 13, 31: aequitatis,a distributing, dispensing,id. Mur. 20, 41.—Prov.: largitio fundum non habet,there is no end of giving,Cic. Off. 2, 15, 55; v. fundus.
* Meton., concr., largitiones, the imperial treasury, public chest, or imperial fund for presents and distributions, Eutr. 8, 13; Cod. Just. 7, 62, 21; both sacrae (for public or state purposes) and privatae (for personal outlay),id. 10, 23, 2; Cod. Th. 12, 6, 13.
* Bribery, corruption, esp. to obtain a public office: liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione sejungere,Cic. de Or. 2, 25, 55: tribum turpi largitione corrumpere,id. Planc. 15, 37: tribus largitione devinctas habere,id. ib.: perniciosa,id. Mur. 37, 80: profusissima,Suet. Caes. 13: nullum largitionis genus omisit,id. ib. 26.—*
* Profusion, prodigality: nullius rei, minime beneficiorum, honesta largitio est,Sen. Ben. 1, 2, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory