Lewis Short
(verb) : lăpĭdo, āvi, ātum, 1, and n. lapis
* To throw stones at a person or thing, to stone ( = lapidibus obruo, percutio; not ante-Aug.).
* With personal object: exercitus imperatorem lapidavit,Flor. 1, 22; Petr. 93: eum lapidare coeperunt, Auct. B. Hisp. 23: Stephanum,Vulg. Act. 7, 58: Paulum,id. ib. 14, 18.
* To cast stones upon, to bury: praeteriens aliquis nos lapidabit,Petr. 114, 11.
* Impers.: lapidat, it rains stones: quia Veiis de caelo lapidaverat,Liv. 27, 37: Reate imbri lapidavit,id. 43, 13.—In the pass. form: quod de caelo lapidatum esset,Liv. 29, 14, 4: propter crebrius eo anno de caelo lapidatum,id. 29, 10, 4.
* Trop., to assail, assault, strike at: notantes impotentiam ejus hac dicacitate lapidatam,Macr. S. 2, 7 init.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary