laesĭo (noun F) : laedo
* A hurting, injuring.
* Lit. (only in late Lat.): si quod, absente socio, ad laesionem fecit,Dig. 10, 3, 28: quae non ad publicam laesionem respiciunt,ib. 2, 14, 7, § 14: irritat laesio dolorem,Lact. Ira D. 17 med.: regis,Vulg. 1 Esdr. 4, 14: nulla laesio est in eo quia credidit Deo,id. Dan. 6, 23.—*
* Rhet. t. t., a personal attack by an orator on his opponent: purgatio, conciliatio, laesio, optatio atque exsecratio,Cic. de Or. 3, 53, 205.

s. TLL