LAT

Lewis Short

(verb) : irrŭo (inr-), rŭi, 3, in-ruo
* To rush or force one's way into, invade, press into, make an attack upon.
* Lit.: ilico equites jubet dexterā inruere,Plaut. Am. 1, 1, 88 (dub.; Ussing, inducere): quam mox inruimus?Ter. Eun. 4, 7, 18: irruimus ferro,Verg. A. 3, 222: in aedis alienas,Ter. Ad. 1, 2, 8: in mediam aciem,Cic. Fin. 2, 19, 61: in aliquem,id. Dom. 45: super collum alicujus,to embrace eagerly,Vulg. Gen. 46, 29: super gladium suum,id. 1 Par. 10, 4.
* With dat.: flammis,Claud. Cons. Mall. Theod. 194.
* Trop., to force one's way into, rush into, enter eagerly into or upon, seize upon: in alienas possessiones,Cic. de Or. 1, 10, 41: verecunda debet esse translatio, ut deducta esse in alienum locum, non irruisse videatur,id. ib. 3, 41, 165: in odium alicujus et offensionem,to incur,Cic. Verr. 1, 12, 35: inruente in se Spiritu Dei,Vulg. Num. 24, 2: permulta sunt circumspicienda, ne quid offendas, ne quo irruas,make a hasty blunder in speaking,Cic. de Or. 2, 74, 301.
* With se: vide ne ille huc prorsus se irruat,Ter. Ad. 4, 2, 11.
* With dat.: cladibus,Luc. 7, 60.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory