Lewis Short
(verb) : irrōro (inr-), āvi, ātum, 1, and
* A. [in-roro], to wet or moisten with dew, to bedew.
* Lit.: noctibus vas tegendum erit, ne irroretur,Col. 12, 24, 2: uvas,id. 12, 39, 1: interdum Auster irrorat,brings dew,id. 11, 2, 93: flores,id. 9, 14, 10.
* Transf., in gen., to moisten, besprinkle, wet: crinem aquis,Ov. M. 7, 189: liquores Vestibus et capiti,to besprinkle,id. ib. 1, 371: liquorem mensis,Sil. 11, 302: assiduis irroras flatibus annum (of the Zephyr),Claud. Rapt. Pros. 2, 75: irrorat pestifer (aër) undis,falls upon in dew,Col. 10, 331: lacrimae misero de corpore jactis irrorant foliis,Ov. M. 9, 369. —Absol.: extremo irrorat Aquarius anno,Verg. G. 3, 304: oleo viridi,Col. 12, 47, 5: aceto,Cels. 7, 19: oculos lacrimis,Sil. 2, 123.
* Of things not fluid: patinae piper,Pers. 6, 21: oculis quietem, of sleep,Sil. 10, 355.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary