Lewis Short
(v. n.adv.) : irrīdĕo (inr-), rīsi, rīsu , 2, v. n. and
* A. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo, ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).
* Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer: irrides in re tanta,Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33: tam aperte,id. Phorm. 5, 7, 63: Caesar mihi irridere visus est,Cic. Att. 12, 6, 3: Lemnii irridentes responderunt,Nep. Milt. 1, 5; cf.: multum irridentibus,Tac. A. 1, 8: qui irrident, quod, etc.,Cic. Off. 1, 35, 128: et ille irridens ... inquit,Suet. Galb. 4: irridens respondit,id. Tib. 52.
* Act., to mock, ridicule, laugh to scorn: bonis tuis rebus meas res irrides malas,Plaut. Trin. 2, 4, 45: venis ultro irrisum dominum,id. Am. 2, 1, 40: nos,Ter. Eun. 5, 7, 17: per jocum deos irridens,Cic. N. D. 2, 3, 7: Romam atque contemnere,id. Agr. 2, 35, 96: vos ab illo irridemini,id. Ac. 2, 39, 123: semel irrisus,Hor. Ep. 1, 17, 58: perpessus es non irridendam moram,Plin. Pan. 63, 2: quae irrideri ab imperitis solent,Cic. Fin. 3, 22, 75: irrisam sine honore ratem Sergestus agebat,Verg. A. 5, 272: vox praeconis irrisa est,Suet. Claud. 21: tantam irridendi sui facultatem dare,Cic. Div. 2, 17, 39.— Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock: me impune irrisum esse habitum,Plaut. Ep. 3, 4, 83.—Hence, irrī-denter, adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.): admonere,Aug. Ep. 5 med.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary