(verb) : irrētĭo (inr-), īvi or ĭi, ītum, 4, 1. in-rete
* To catch in a net, to ensnare, entangle (syn.: illaqueo, implico; class.).
* Lit.: quid ad illum, qui te captare vult, utrum tacentem irretiat te, an loquentem?Cic. Ac. 2, 29, 94: solum pluribus radicibus impeditum, et quasi irretitum,Col. 3, 11, 2.
* Transf., to embarrass, hinder (late Lat.): festinandi studio aliis irretientibus alios,Amm. 19, 8, 3.
* Trop., to catch, entangle, ensnare: si laqueis, manicis, pedicis mens irretita est, Lucil. ap. Non. 350, 25: se erratis,Cic. Tusc. 5, 21, 62: aliquem corruptelarum illecebris,id. Cat. 1, 6, 13: homines judiciis iniquissimis,id. Vatin. 5, 12: cantiunculis irretitus,id. Fin. 5, 18, 49: Stoici disputationum suarum atque interrogationum laqueis te irretitum tenerent,id. de Or. 1, 10: loquacitas interrogationibus irretita,id. Vatin. 1, 2: aliquem sermonibus,Vulg. Isa. 8, 15: calumniis,Amm. 15, 5, 32.

s. TLL