Lewis Short
(verb) : intro-ĕo (ante-class. introdeo;
* Introiet for introibit,Hier. in Lucifer. 5), īvi, or ĭi, ĭtum, 4, , to go in or into, to enter (syn.: intro, ingredior); constr. with in or ad and acc., with acc., with in and abl., with inf.
* Lit.
* With in and acc.: vereri introdire in alienam domum,Plaut. Mil. 4, 4, 32: in urbem,Cic. Att. 7, 7; Liv. 30, 43, 5: in domum,Cic. Att. 16, 11: in Thraciam,Nep. Alcib. 7: in tabernaculum,Sall. J. 71, 4.
* Trop.: quem fuerat aequius, ut prius introieram, sic prius exire de vita,Cic. Lael. 4, 15.
* With acc.: domum,Cic. Phil. 2, 28, 68: curiam,Suet. Caes. 81: urbem,id. ib. 18: theatrum,id. ib. 80: castra,Sall. H. 4, 45: Syracusas,Nep. Dion, 5, 3: Bithyniam,Amm. 14, 11, 6.
* With in and abl. (ante-class.): in naso, Cato, R. R. 157.—(ε) With inf.: filius introiit videre, quid agat,went in to see,Ter. Hec. 3, 2, 10.—(ζ) With huc, Suet. Aug. 6.— Impers.: cum periculo introitur recenti apertione,Varr. R. R. 1, 63: castra sine vulnere introitum, entered, Sall. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 10, 628.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary