Lewis Short
(adjective) : in-tŏlĕrans, antis
* Act., that cannot bear or endure a thing (syn. impatiens), impatient, intolerant (not anteAug.); constr. with gen.: secundarum rerum nemo intolerantior fuit,Liv. 9, 18: corpora intolerantissima laboris atque aestus,id. 10, 28: omnium,Tac. A. 2, 75: aequalium,id. H. 4, 80.
* Pass., = intolerandus, that cannot be borne, insufferable, intolerable (ante-class. and post-Aug.): curae, Laev. ap. Gell. 19, 7, 10.—Comp.: servitus,Tac. A. 3, 45; cf.: vir ingens gloriā, atque eo ferocior, et subjectis intolerantior,id. ib. 11, 10: nihil insultatione barbarorum intolerantius fuit,Flor. 4, 12, 36.— Adv.: intŏlĕranter, intolerably, immoderately, excessively (class.): dolere,Cic. Tusc. 2, 9.—Comp.: intolerantius insequi,Caes. B. G. 7, 51: se jactare,Cic. de Or. 2, 52.—Sup.: intolerantissime gloriari,id. Vatin. 12, 29.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary