Lewis Short
interpellātor (noun M) : id.
* One who interrupts another in speaking, an interrupter, disturber (class.), Auct. Her. 2, 11, 16: ubi se oblectare sine interpellatoribus posset,Cic. Off. 3, 14, 58: matrimoniorum,a seducer,Paul. Sent. 5, 4, 5 Huschke (Dig. 74, 11, 1): cum interpellatores aliis atque aliis causis in jure dicendo (Tiberium) detinerent,Suet. Aug. 97: de pantomimis duobus, ... alterum saltorem dixit, alterum interpellatorem,Quint. 6, 3, 65.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary