Lewis Short
(verb) : intĕr-ĕo, ĭi, ĭtum (
* Perf. -īvi, App. M. 7, 7; sync. -issent, Cic. Div. 2, 8, 20 al.), 4, —Prop., to go among several things, so as no longer to be perceived (class.).
* Lit.: ut interit magnitudine maris stilla muriae,becomes lost in it,Cic. Fin. 3, 14, 45: saxa venis, become lost among them, mingle with them, Sever. Aetn. 450.
* Trop., to perish, to go to ruin or decay, to die: non intellego, quomodo, calore exstincto, corpora intereant,Cic. N. D. 3, 14: omnia fato Interitura gravi,Ov. M. 2, 305: segetes,Verg. G. 1, 152: salus urbis,Cic. Verr. 2, 3, 55: litterae,id. Att. 1, 13: pecunia,Nep. Them. 2: interit ira morā,ceases,Ov. A. A. 1, 374: possessio,Dig. 41, 2, 44.
* To be ruined, mostly in first pers. perf.: interii, I am ruined, undone: hei mihi disperii! ... interii, perii,Plaut. Most. 4, 3, 36: omnibus exitiis interii,id. Bacch. 5, 17: interii! cur mihi id non dixti?Ter. Hec. 3, 1, 42: qui per virtutem peritat, non interit,Plaut. Capt. 3, 5, 32.— Hence, intĕrĭtus, a, um, Part., perished, destroyed (ante- and post-class.): multis utrinque interitis, Claud. Quadrig. ap. Prisc. p. 869 P.; Sid. Ep. 2, 10.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary