Lewis Short
interdictum (noun N) : interdico.
* In gen., a prohibition: nequeone ego ted interdictis facere mansuetem meis?Plaut. As. 3, 1, 1: deorum,Cic. Pis. 21, 48.
* In partic., as a legal t. t., a provisional decree of the praetor, esp. in disputes of private persons respecting possession, prohibiting some act, a praetorian interdict: certis ex causis praetor aut proconsul auctoritatem suam finiendis controversiis interponit ... formulae verborum quibus in ea re utitur interdicta decretave vocantur: interdicta cum prohibet aliquid fieri,Gai. Inst. 4, 139 sq. (v. the context): ergo hac lege jus civile, causae possessionum, praetorum interdicta tollentur,Cic. Agr. 3, 3: possessionem per interdictum repetere,id. Caecin. 3: interdicto contendere cum aliquo,id. de Or. 1, 10: venire ad interdictum,Petr. 13 and 83 (for the different classes of interdicts and their effects, v. Gai. Inst. 4, 142 sqq.; Just. Inst. 4, 15 Sandars ad loc.).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary