Lewis Short
(adjective) : in-spērātus, a, um
* Unhoped for, unexpected (class.).—Of inanim. and abstr. things: insperata accidunt magis saepe, quam quae speres,Plaut. Most. 1, 3, 40: insperatum et repentinum praesidium,Cic. Phil. 10, 11, 24: repentinaeque pecuniae,id. Cat. 2, 9, 20.—Of persons, Plaut. Men. 5, 9, 72; cf. in sup.: insperatissime mihi,id. Poen. 5, 3, 8.—Of unpleasant things: unlooked for, unforeseen: insperatum et necopinatum malum,Cic. Tusc. 3, 13, 28: nihil tam necopinatum, nec tam insperatum accidere potuit,Liv. 3, 26, 5.—Neutr. adv.: ex insperato,unexpectedly,Liv. 1, 25, 9; 2, 35, 1; 30, 10 fin.; Plin. 25, 2, 6, § 17 al.— Adv. in two forms.
* Inspērātē, unexpectedly, Cassiod. Var. 7, 6.—Comp.: insperatius,Val. Max. 3, 8, ext. 2; Vulg. Sap. 11, 8.
* Inspērātō, unexpectedly (anteand post-class.): illam augeam,Plaut. Stich. 2, 1, 32 Fleck.: abiit, Lucil. ap. Non. 35, 10: aulam invenit,Plaut. Aul. Argum. 1, 14: insperato et contra opinionem,App. M. 9, p. 235, 16.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary