Lewis Short
(adjective) : in-sĭpĭens (insăp-, Schol. Bob. ad Cic. Sest. 53; p. 304, 16 Bait.), entis, 2. in-sapiens
* Unwise, senseless, foolish (class.): sed ego insipiens nova nunc facio,Plaut. Cas. 5, 2, 4: insipiens fortunatus,Cic. Lael. 15, 54: sermo insipientium (opp. sapiens),id. Fin. 2, 15, 50. — Comp.: quis homost me insipientior, qui, etc.,Plaut. Trin. 4, 2, 84: ego insipientior quam illi ipsi,id. Div. 2, 23, 51.—Sup.: insipientissimus,Sen. Q. N. 2, 59.—Adv.: insĭpĭen-ter, unwisely, foolishly: a me factum,Plaut. Mil. 2, 6, 78: factum,id. Truc. 4, 3, 53: sperat,Cic. de Sen. 19, 68.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary