in-scĭentĭa (noun F) :
* Want of knowledge, ignorance, inexperience (cf. inscitia init.): in tantis tenebris erroris et inscientiae,Cic. Sull. 14, 40: mea,id. de Or. 1, 46, 203: alicujus,id. ib. 3, 35, 142; id. Ac. 2, 47, 146.—With gen.
* Subj.: vulgi,Caes. B. G. 7, 43, 3: hostium,id. ib. 3, 19, 3: temeritas et inscientia ducum,Liv. 22, 25, 12.
* Ignorance, philosophically speaking; opp. fundamental knowledge: de qua (natura Deorum) tam variae sunt doctissimorum hominum tamque discrepantes sententiae, ut magno argumento esse debeat, causam, i. e. principium philosophiae esse inscientiam,Cic. N. D. 1, 1, 1; id. Ac. 1, 11, 41.
* Blameworthy ignorance, neglect (only in Tac.; cf. inscitia): praecipientium,Tac. Or. 28: desidia ac inscientia,id. ib. 33.

s. TLL