ĭn-ŏpīnātus | ĭnŏpīnātum, i | ĭnŏpīnātē | ĭnŏpīnātō (noun N) :
* Not expected, unexpected (class.).
* Adj.: cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset,Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69: nova tibi haec sunt et inopinata?id. ib. 2, 2, 8, § 24: neque novum neque inopinatum mihi sit,Liv. 6, 40, 3: nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,Cic. Par. 5, 1, § 35: malum,Caes. B. C. 2, 12: finis vitae,Suet. Caes. 87: fraus,Sil. 7, 133: id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est,contrary to the common belief,Gell. 11, 18, 13.—Sup.: inopinatissim us sensus,Aug. Trin. 7, 1.
* Subst.: , , n., something unexpected: nihil inopinati accidit,Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly: aliae ut ex inopinato observant,id. N. D. 2, 48, 123: repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt,Suet. Galb. 10.—Adv. in two forms.
* Unexpectedly: aliquem inopinate occupare,Sen. ad Helv. 5.
* Unexpectedly: in castra irrumpere,Liv. 26, 6, 9.

s. TLL