LAT

Lewis Short

(adjective) : injūrĭus, a, um, 2. in-jus
* That acts unlawfully, injurious, wrongful, unjust (mostly ante-class.): Scel. Quis igitur vocare? Phil. Δικαίᾳ nomen est. Scel. Injuria's, Plaut. Mil. 2, 5, 27: injuria's qui, etc.,id. Curc. 1, 1, 65: si id succenseat, ipsus sibi esse injurius videatur,Ter. And. 2, 3, 3; id. Heaut. 2, 3, 79: me illi irasci injurium est,Plaut. Aul. 4, 7, 19; Ter. Ad. 1, 2, 26; 2, 1, 51; id. Hec. 1, 1, 14 and 15; cf.: quia sit injurium,Cic. Off. 3, 23, 89: indicta causa damnari absentem consularem virum injurium esse,Liv. 43, 5, 5.— Adv.: injūrĭē, unjustly, unlawfully: injurie facere, Naev. ap. Non. 124, 31 (Trag. Rel. v. 40 Rib.): injurie dictum pro injuriose, Non. ib.—Sup.: aliquem injuriissime nominare,Amm. 16, 12, 67 dub. (others read irrisive).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary
memory