Lewis Short
infĭtĭor (infĭc-), ātus, 1
* V. dep. a. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown.
* In gen.: omnia infitiatur ea, quae dudum confessa est mihi,Plaut. Cist. 4, 1, 9: cum id posset infitiari, repente confessus est,Cic. Cat. 3, 5, 11: verum,id. Part. Or. 14: neque infitiandi ratio, neque defendendi facultas,Cic. Verr. 2, 4, 47: resistere aut infitiando aut definiendo,id. Part. Or. 29, 102: notitiam alicujus,Ov. P. 4, 6, 42: fama factis infitianda tuis,to be refuted by thy deeds,id. H. 9, 4: Varro Sophocleo non infitiande Cothurno,whom the tragic Muse need not disown,Mart. 5, 30, 1.
* In partic., to deny any thing promised or received: infitiari creditum fraudare, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.: quid si infitiatur, quid si omnino non debetur?Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: depositum,Juv. 13, 60: praedas,to withhold the promised booty,Flor. 1, 22, 2: pretium,Ov. M. 11, 205: adversus infitiantem in duplum agimus, one who denies a claim, Gai. Inst. 4, 10; 171.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary