Lewis Short
in-ductĭo (noun F) : id.
* A leading or bringing into, introducing, admission (class.).
* Lit.: nos aquarum inductionibus terris fecunditatem damus,Cic. N. D. 2, 60, 152: horum (juvenum in circum),introduction, exhibition,Liv. 44, 9, 5; so on the stage: ficta personarum,Cic. de Or. 3, 53, 205: prima trullis frequentetur inductio,a plastering,Pall. 1, 15.—Of a striking out, erasing of writing (cf. induco, 1. C. 3.): lituras, inductiones, superductiones ipse feci,Dig. 28, 4, 1.
* Transf., concr.
* Trop.
* A fomentation, Cael. Aur. Acut. 2, 27, 216.
* In gen. (acc. to induco II. B. 2. b.), a purpose, resolution, inclination, intention: animi,Cic. Q. Fr. 1, 11, 32; id. Fam. 1, 8, 2: cedet profecto virtuti dolor et animi inductione languescet,id. Tusc. 2, 13, 31.
* In partic., rhet. t. t.
* Induction, a mode of reasoning from known particulars to generals, the Gr. ἐπαγωγή,Cic. Top. 10, 42; id. Inv. 1, 31, 51; Quint. 5, 10, 73; 5, 11, 2 sq.: erroris,id. 9, 1, 31.
* Personarum ficta, = προσωποποιί̈α, the introduction of a fictitious person, Cic. de Or. 3, 53, 205.
* Erroris inductio, = ἀποπλάνησις, a leading into error, misguiding, Cic. de Or. 3, 53, 205.
* An assumption, supposition, Prisc. 1144 P.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary