Lewis Short
indignātĭo (noun F) : indignor
* Displeasure, indignation, disdain.
* Lit.
* In gen.: sive indignatione et dolore vinculorum,Hirt. B. G. 8, 44, 2 (Kraner, indignitate; class.): liberrima,Hor. Epod. 4, 10: erumpens animo ac pectore,Vell. 2, 66: senatus tanta exarsit, ut, etc.,Plin. 33, 1, 6, § 18: indignationem alicujus in se convertere,id. 9, 30, 48, § 92: movere,Liv. 4, 50, 1: publicae,id. 3, 48, 9.— Plur., expressions of indignation: audiebantur,Liv. 25, 1, 9.
* Transf.
* (Poet.) A provocation, occasion for indignation: ne qua indignatio desit,Juv. 5, 120.
* A hurt, wound, injury to the body, a sore (only post-class.), Veg. Vet. 1, 63; 2, 13; 5, 14 al.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary