(verb) : in-cŏlo, lŭi, 3 (post-class. collat. form incŏlo, āre:
* Paradisum incolare et custodire,Tert. Res. Carn. 26 fin.; whence incolatus), and n.
* Lit. (for the simple colere), to cultivate (late Lat.): in his terris, quas incolunt (rusticani), Cod. Th. 13, 1, 3.
* Transf., to dwell or abide in a place, to inhabit (class.).
* Act. (only so in Cic.): jam qui incolunt eas (sc. maritimas) urbes, etc.,Cic. Rep. 2, 4: illam urbem,Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21; id. Ac. 2, 45, 137: Delum,Cic. Verr. 2, 1, 17, § 46: illos lacus lucosque,id. ib. 2, 5, 72, § 188: eos agros,id. Rep. 2, 2: eam partem terrae,id. ib. 1, 17; cf. terras,id. N. D. 2, 16, 42: illum locum,id. Rep. 6, 15 fin.: quem locum,id. Tusc. 1, 6, 11: ea loca,Caes. B. G. 2, 4, 2: unam, aliam, tertiam partem Galliae,id. ib. 1, 1, 1: Alpes,id. ib. 4, 10, 3 et saep.: eamdem patriam,Liv. 4, 3, 3: piscibus atque avibus ferisque, quae incolunt terras,id. 25, 12, 6: secessum,Plin. Ep. 2, 17 fin.; cf.: indulgens templa vetustis Incolere atque habitare deis,Sil. 14, 672.—In pass.: e locis quoque ipsis, qui a quibusque incolebantur,Cic. Div. 1, 42, 93; 2, 44, 92.
* Neutr.: Neptuno, qui salsis locis incolit,Plaut. Rud. 4, 2, 2: Germani, qui trans Rhenum incolunt,Caes. B. G. 1, 1, 4: cis Rhenum,id. ib. 2, 3, 4: remanere uno in loco incolendi causa,id. ib. 4, 1, 7: qui inter mare Alpesque incolebant,Liv. 1, 1, 3: erat oppidum Vaga, ubi et incolere et mercari consueverant multi mortales,Sall. J. 47, 1.

incŏlo, āre, v. 1. incolo
* Init.

s. TLL

s. TLL