(verb) : ĭn-audĭo (arch. ind-audio, cf. Ritschl Proleg. ad Plaut. p. 143), īvi or ĭi, ītum, 4
* To hear, learn, esp. something secret (mostly ante-class. and in the tempp. perff.): quod ego inaudivi, accipite, Pac. ap. Non. 126, 23: unde hoc tam repente jucundum inaudivi melum?Nov. ib. 21: quorum erupit illa vox de qua ego ex te primum quiddam inaudieram,Cic. Fragm. ib. 20; cf.: numquid de quo inaudisti?id. Att. 6, 1, 20: metus ne de hac re quippiam indaudiverit,Plaut. Most. 3, 1, 11; id. Merc. 5, 2, 100; 103: nam os columnatum poëtae esse indaudivi barbaro,id. Mil. 2, 2, 56; 2, 5, 32; id. Aul. 2, 2, 88: et Aquini et Fabrateriae consilia sunt inita de me quae te video inaudisse,Cic. Fam. 9, 24, 1; cf.: re denique multo ante Gadibus inaudita, fore huic ut ab illo periculum crearetur,id. Balb. 18, 41: inaudita sententia,Just. 22, 3, 7.—Absol.: bonis dictis, quaeso, ne ille inaudiat, Afran. ap. Non. 126, 25 (Com. Rel. p. 149 Rib.).

s. TLL