(adjective) : impŭdīcus (inp-), a, um, 2. inpudicus.
* Shameless, impudent ( = impudens; very rare): o facinus impudicum!Plaut. Rud. 2, 3, 62; cf. 1, 2, 27: crura defringentur, ni istum inpudicum percies,id. As. 2, 4, 69.
* Unchaste, immodest, lewd (the predom. signif. of the word): Pa. Quod id est facinus? Sc. Inpudicum, Plaut. Mil. 2, 3, 11: quam tu inpudicam esse arbitrere,id. Am. 3, 2, 24: me inpudicam facere,i. e. to rob of chastity,id. ib. 2, 2, 202: omnes adulteri, omnes impuri impudicique,Cic. Cat. 2, 10, 23: intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato,id. Phil. 3, 5, 12: et consul et impudicissimus,id. ib. 2, 28, 70: mulieres,id. Cat. 2, 5, 10; cf.: osculando impudicior,Plaut. Curc. 1, 1, 51.
* Transf.: digitus,i. e. the middle finger,Mart. 6, 70, 5: si fur veneris, impudicus ibis,violated,Auct. Priap. 60: odor impudicus urcei,disgusting, filthy,Mart. 12, 32, 16. —Adv.: impŭdīcē, unchastely, Tert. Idol. 2: impudicissime et obscenissime vixit,Eutr. 8, 22.

s. TLL