(adjective) : implācābĭlis (inpl-), e, 2. inplacabilis
* Unappeasable, implacable (rare but class.); constr. with alicui, in aliquem, and absol.: seque mihi implacabilem inexpiabilemque praeberet,Cic. Pis. 33, 81: implacabilis esse alicui,Liv. 8, 35, 12: in aliquem implacabilis esse,Cic. Fam. 3, 10, 8; Liv. 26, 29, 4: grave et implacabile numen,Ov. M. 4, 452: Turnus,Verg. A. 12, 3: adjuro Stygii caput implacabile fontis,id. ib. 12, 816: caelum,Sil. 17, 253: iracundiae,Cic. Q. Fr. 1, 1, 13, § 39: veteri odio,Liv. 25, 16, 12; Ael. Spart. Vit. Sev. 18. — Adv.: implācābĭlĭter, implacably, only comp.: cui implacabilius irascebatur,Tac. A. 1, 13; so id. H. 3, 53 fin.

s. TLL