impĕrītĭa | inp- (noun F) : (), , imperitus
* Inexperience, ignorance, awkwardness (mostly post-Aug.; not in Cic. or Caes.): Jugurtha, cognita vanitate atque imperitia legati, subdolus ejus augere amentiam,Sall. J. 38, 1; cf. id. ib. 85, 45: plurimum Marius imperitia hostium confirmatus,id. ib. 99, 1; cf.: pugnam imperitia poscere,Tac. A. 13, 36: juvenum,id. ib. 13, 42: imperitia et rusticitas afferunt interim frigus,Quint. 6, 1, 37: contra Circium serere, imperitia existimatur,Plin. 17, 2, 2, § 21: rerum atque verborum imperitia, Gell. N. A. praef. § 12: nimia,Gai. Inst. 2, 109.—In plur.: grammatico insolentiarum et imperitiarum pleno,id. 7, 17 in lemm.

s. TLL