(adjective) : imperfectus (inp-), a, um, 2. inperfectus
* Unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.): quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt,Cic. Fam. 1, 9, 15: quaedam (animalia),Ov. M. 1, 427; cf. infans,id. ib. 3, 310: pars manebat,Verg. A. 8, 428: pons,Caes. B. G. 6, 35, 6: cibus,i. e. undigested,Juv. 3, 233: imperfecto adhuc bello,Suet. Caes. 26: qui imperfectum librum supple verit,id. ib. 56; cf. Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat,Suet. Gramm. 12: opera reliquit,id. Tib. 47: quae rudia atque imperfecta adhuc erant,Quint. 3, 1, 7: causae (opp. perfectae),id. 4, 2, 3: sermo,id. 9, 2, 57; 11, 3, 121: vita,Lucr. 3, 958.—Comp.: insuavius hoc imperfectiusque est,Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta; imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest,Cic. Univ. 4.
* Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes): ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet,Sen. Tranq. 11, 1.—Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely: imperfecte atque praepostere syllogismo uti,Gell. 2, 8, 1.

s. TLL