(adjective) : impărātus (inp-), a, um, 2. inparatus
* Not ready, unprepared, unprovided, unfurnished (class.): ut ne imparatus sim, si adveniat Phormio,Ter. Phorm. 2, 1, 84; cf. id. And. 3, 1, 20; id. Phorm. 1, 4, 2: (Antonius) imparatus semper aggredi ad dicendum videbatur: sed ita erat paratus, ut, etc.,Cic. Brut. 37, 139: quamquam paratus in imparatos Clodius inciderat,id. Mil. 21, 56: inermem atque imparatum adoriuntur,id. Sest. 37, 79: ut in ipsum incautum atque etiam imparatum incideret,Caes. B. G. 6, 30, 2: imparati cum a militibus, tum a pecunia,Cic. Att. 7, 15, 3: inops ipse rerum omnium atque imparatus,Suet. Caes. 35: breve tempus longum est imparatis,Cic. Phil. 3, 1, 2: istae facient hanc rem mihi ex parata imparatam,Plaut. Cas. 4, 4, 8.—Sup.: omnibus rebus imparatissimus,Caes. B. C. 1, 30 fin.

s. TLL