(adjective) : immōbĭlis (inm-), e, in-mobilis
* Immovable.
* Lit.
* In gen. (class.): terra immobilis manens,Cic. Rep. 6, 18: elephas tardum et paene immobile animal,Curt. 8, 14: balaenae ad flexum,Plin. 9, 6, 5, § 13: rigor,Quint. 9, 4, 101: immobilior scopulis, Ov. M. 13, 801.
* Trop., immovable, unmoved, unalterable (mostly post-Aug.): ardet inexcita Ausonia atque immobilis ante,Verg. A. 7, 623: donec princeps immobilem se precibus et invidiae juxta ostendit,Tac. A. 16, 10: adversum plausum ac lasciviam insultantis vulgi immobiles,id. H. 4, 2: isti apathiae sectatores, qui videri se esse tranquillos et intrepidos et immobiles volunt,Gell. 19, 12, 10: statua pro rostris cum hac inscriptione: PIETATIS IMMOBILIS ERGA PRINCIPEM,Suet. Vit. 3: omnia, quae mensurā continentur, certa et immobilia congruere sibi debent,Front. Aquaed. 34.

s. TLL